കുറെ നാളുകള്‍ ഒരു അമേരിക്കന്‍ ജയിലില്‍ എനിക്ക്കഴിയേണ്ടി വന്നു. സംശയിക്കേണ്ട കുറ്റം ചെയ്തിട്ടൊന്നുമല്ല...! മറിച്ച്, കുറ്റക്കാരെ മേല്‍നോട്ടം ചെയ്യുന്ന ഡിറ്റന്‍ഷന്‍ ഓഫീസറുടെ വേഷമായിരുന്നെനിക്ക്! അമേരിക്കയിലെ എന്‍റെ അവസാനത്തെ സെക്കുലര്‍ ജോലിയായിരുന്നു ഡാളസ് കൌണ്ടി ഷെരീഫ് ഡിപ്പാര്‍ട്ട്മെന്റിലേത്. വളരെ ശക്തമായ സുരക്ഷാ സംവിധാനമുള്ള ജയിലിന്റെ ഉള്‍ഭാഗം നന്നായി കാണാന്‍ പ്രസ്തുത ജോലി സഹായിച്ചു. കുറ്റത്തിന്റെ തീവ്രതയനുസരിച്ച് പല നിലകളിലും മുറികളിലുമൊക്കെയാണ് ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ടവരും ശിക്ഷ കാത്തു കഴിയുന്നവരും കിടക്കുന്നത്.
ഞാന്‍ ജോലി ചെയ്തിരുന്ന ജയില്‍ഭാഗം വളരെ ചെറിയ ശിക്ഷകള്‍ചെയ്ത കുറ്റവാളികളുടെതാണ്. ഒരു വലിയ ഹോളിന്റെ വലിപ്പം ഉള്ള മുറിയില്‍ ഉയര്‍ന്ന ഒരു സ്ഥലത്താണ് ഡിറ്റന്‍ഷന്‍ ഓഫീസറുടെ ഇരിപ്പിടം. ഭിത്തിയോട് ചേര്‍ന്ന് ഇരു തട്ടുകളുള്ള കട്ടിലുകളിലാണ് കുറ്റംചെയ്തവര്‍ കിടക്കുന്നത്. തലയ്ക്കു മുകളില്‍ ഓരോരുത്തരെയും, അവരുടെ നിസ്സാര ചലനങ്ങളെ വരെയും, നിരീക്ഷിക്കാന്‍ശക്തിയേറിയ കാമറകള്‍ ഉണ്ട്.
തടവുകാര്‍ക്ക് മൂന്ന് നേരം ഭക്ഷണവും ഇടയ്ക്ക് സ്നാക്സും കളി കാണാനും മറ്റുമായി വലിയ ടിവി സ്ക്രീനും അവിടെ ഉണ്ട്. ഒരു വിധത്തില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ പുറത്തെക്കാള്‍ സുഖമാണ്അകത്ത്. സ്വാതന്ത്ര്യം ഇല്ല എന്ന ഒരൊറ്റ കാര്യമേ അവിടെയുള്ളൂ...
ഒരു ദിവസം ജയിലിലെ ഒരു ഫോര്‍വേ-ബ്ലോക്കില്‍ ഞാന്‍ ജോലി ചെയ്യുമ്പോള്‍ ഒരു കറുത്ത വര്‍ഗ്ഗകാരന്‍ എനിക്ക് എതിര്‍ ദിശയിലായി ഒരു കസേരയില്‍ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു. അപ്പോള്‍ അയാള്‍ക്ക്‌ ഒരു ക്ലിനിക്കല്‍
അപ്പോയിന്റ്മെന്റ്ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് തന്‍റെ ഫയല്‍ പരിശോധിച്ചപ്പോള്‍ എനിക്ക് മനസ്സിലായി.ആറര അടി ഉയരമുള്ള ഒരു ആജാനബാഹുവാണയാള്‍. അയാളെ കണ്ടാല്‍ ഒരു കുറ്റവാളിയാണെന്ന് തോന്നുകയില്ല. മയക്കുമരുന്ന് കൈവശം വച്ചതിന്ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ട് കിടക്കുകയാണ് താന്‍. ഇടയ്ക്കിടക്ക് ഒരു പാട്ട് താന്‍ മൂളുന്നുണ്ട്. ആ മൂളല്‍ പോലും എനിക്ക് സുന്ദരമായി തോന്നി.
“ഒന്ന് ഉറച്ചു പാടാമോ?” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
അവന്‍ പാട്ട് തുടങ്ങി. കുറച്ചു ഉറക്കെ തന്നെ.സ്നേഹത്തെപ്പറ്റിയാണ് ഗാനം. ഞാന്‍ നേരിട്ട് കേട്ടിട്ടുള്ളതില്‍വച്ച് ഏറ്റവും നല്ല ഗാനം.പാട്ടിന്‍റെ ആഴം എന്നൊക്കെ പറയുന്നത് പോലെയുള്ള ഒരു അനുഭൂതി.
വിവിധ ആവശ്യങ്ങള്‍ക്കായി പോകുന്നവര്‍ പാട്ട് കേട്ട് അവിടെപിടിച്ച് നിന്നതുപോലെ നിന്നു. എല്ലാം നിശ്ചലമായതുപോലെ ഒരു തോന്നല്‍. ഒരു സ്റ്റേഡിയത്തില്‍ മുഴങ്ങുന്നത് പോലെയുള്ള അവന്‍റെ ശബ്ദം അവിടെ ഒരു കൂട്ടം ശ്രോതാക്കളെ നൊടിയിടയില്‍ സൃഷ്ടിച്ചു.
പ്രത്യേകമായൊരു പ്രതിഭാവിലാസം അവന്‍റെ ശബ്ദത്തില്‍ ദൈവം എഴുതിവച്ചിട്ടുണ്ട്‌ എന്നത് തീര്‍ച്ച. ലക്ഷത്തിലൊരാള്‍ക്ക് കിട്ടിയേക്കാവുന്നസ്വര മാധുരി...
പാട്ട് ഉച്ചസ്ഥായിയില്‍ അവന്‍ നിര്‍ത്തിക്കഴിഞ്ഞ്കുറച്ച് സെക്കണ്ടുകള്‍ കൂടിക്കഴിഞ്ഞേ ചുറ്റും ഉള്ളവര്‍ക്ക് ചലിക്കാന്‍ പോലും കഴിഞ്ഞുള്ളു.
പാട്ട് അവസാനിച്ചപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അയാളോട് ചില നല്ല വാക്കുകള്‍ പറഞ്ഞു.' അവസരങ്ങള്‍ ഏറെയുള്ള അമേരിക്കയില്‍ ജയിലില്‍ ജീവിതം നയിക്കെണ്ടവനാണോ താന്‍ എന്ന് ചിന്തിക്കുക' എന്ന്സൂചിപ്പിച്ചു. അയാള്‍ തലയാട്ടി.
പിന്നീട് ആ അപൂര്‍വ്വ പ്രതിഭയെ ഞാന്‍കണ്ടിട്ടില്ല. പക്ഷെ ആ സംഗീതം ഇപ്പോഴും എന്‍റെ കാതുകളിലുണ്ട്. എന്റെയൊപ്പം ജോലി ചെയ്യുന്ന പ്രായം ചെന്ന ഒരുദൈവഭക്തയായ ഓഫീസറോട് ഞാന്‍ പ്രസ്തുത സംഭവം വിവരിച്ചു. അപ്പോള്‍ അവര്‍ പറഞ്ഞത് :“തോമസിന് അറിയാമോ, ഈ ജയിലില്‍ മൂവായിരത്തോളംതടവുകാരുണ്ട്; അതില്‍ 90 ശതമാനവും കൌമാരക്കാരാണ്. അസാമാന്യ പ്രതിഭയുള്ളവര്‍! ഞാന്‍എന്നും വരുമ്പോള്‍ ആദ്യം ചെയ്യുന്നത് ഇവര്‍ക്ക് വേണ്ടി പ്രാര്‍ഥിക്കുകയാണ്(നിയമപരമായിഅത് തെറ്റാണ്). പ്രശ്നം വരുമ്പോള്‍ അവര്‍ എന്റെയടുത്ത്‌ പ്രാര്‍ഥിക്കാന്‍ വരും.ഇനി ഒരിക്കലും ഇവിടെ വരരുതെന്ന് കെഞ്ചി പറയും. പക്ഷെ അവര്‍ ഒരാഴ്ചയ്ക്കുള്ളില്‍ എന്തെങ്കിലുംഒപ്പിച്ച് വലിഞ്ഞു കയറി വീണ്ടും വരും. കാണുമ്പോഴേ എനിക്ക് ദേഷ്യം വരും. ഞാന്‍വഴക്ക് പറയാറുണ്ട്‌, പക്ഷെ എന്ത് പ്രയോജനം?! നമ്മുടെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ തകര്‍ക്കുന്ന ഒരുലോകമാണ് പുറത്തുള്ളത്! നമുക്ക് പ്രാര്‍ഥിക്കാം; അല്ലാതെ എന്താ ചെയ്യുക?!”
എത്ര ശരിയായ കാര്യം! അതെ, നമ്മുടെ പുന്നാര മക്കളെതകര്‍ക്കുന്ന ഒരു ലോകമാണ് പുറത്തുള്ളത്! നമുക്ക് അവര്‍ക്ക് വേണ്ടി പ്രാര്‍ഥിക്കാം;അല്ലാതെ നമുക്ക് എന്താ ചെയ്യാന്‍ കഴിയുക?!”(അനുഭവക്കുറിപ്പ്: തോമസ് മുല്ലയ്ക്കല്‍)
